Arnold Hager (52) werkt zo’n vijf jaar als vrijwilliger op de houtwerkplaats van de Recycle Boulevard in Leeuwarden. En hij doet elke dag met plezier. ‘Een meubel redden van de sloop is het mooiste dat er is.’

Liefde voor hout. Het is de rode draad in het leven van Arnold. Het was één van de redenen om eind jaren negentig aan de slag te gaan bij meubelfabriek Bijlsma in Franeker. Arnold: ‘Waarschijnlijk werkte ik er nu nog als de fabriek niet failliet was gegaan.’ Dat was tien jaar geleden. De fabriek werd overgenomen en verplaatst naar Brabant. ‘Voor mij was het geen optie om mee te gaan. Nou…, daar sta je dan.’   

Te oud. Te weinig ervaring. Niet de juiste opleiding. Na zijn ontslag deed Arnold tientallen sollicitaties de deur uit. Overal viel hij tussen wal en schip. ‘Ik heb een tijdje gewerkt in de bouw, bij een glasbedrijf en als postkoerier. Leuk om ervaring op te doen; maar ik werd in deze banen niet gelukkig. Iets met mijn handen maken, creatief zijn: dát is mijn ding.’

Zo kwam Estafette op zijn pad. ‘Nadat ik in de bijstand kwam, ging ik op gesprek bij de gemeente. Zij vertelden me dat ik als vrijwilliger aan de slag kon bij Estafette. Dat leek me een goed idee. Dit bood mij de kans om ervaring op te doen. En thuiszitten is niet echt mijn ding…’

SCHATGRAVEN

Inmiddels is Arnold één van de vaste gezichten op de houtbewerkingsafdeling. Het allerleukste van zijn werk? Arnold: ‘Dit werk is als schatgraven. Je weet van te voren niet wat je binnenkrijgt. Soms ligt een meubel wekenlang onder mijn werktafel. En dan zie je opeens de oplossing. Zo kunnen twee oude kasten samen één nieuw kastje worden; of kun je de goede onderdelen van een tuintafel in een ander meubel kwijt.’

Wat z’n topstukken zijn? Arnold pakt z’n smartphone erbij en scrolt enthousiast door de foto’s van zijn werk. Een vitrinekast met facetglazen die hij weer als nieuw maakte: ‘staat voor 175 euro te koop’. Kleurige kandelaren van oude tafelpoten. Een klassieke eikentafel die hij ‘redde van de afvalberg’. Projecten waarvoor hij met plezier naar zijn werk gaat. 

JEZELF KUNNEN ZIJN

Ook fijn is het team waarin hij werkt. ‘Iedereen accepteert je zoals je bent.’ Iets waar Arnold altijd naar op zoek is. Dat heeft te maken met zijn verleden. ‘Ik wist al vroeg dat ik op jongens viel. Maar als tiener in Oudega was het niet makkelijk om hiervoor uit te komen. Pas op mijn 26^ste kwam ik uit de kast. Ik heb heel lang niet mijzelf kunnen zijn. Ik koester de plekken waar dit wél kan.’

Misschien is dit, naast het werk, de reden dat hij verknocht raakte aan Estafette. Arnold: ‘Hier heeft iedereen z’n verhaal en geaardheid is geen issue. Sowieso merk ik dat Leeuwarden toleranter wordt. Je kunt er tegenwoordig gewoon hand in hand lopen met je vriend; tien jaar geleden hoefde je dat niet te proberen. Dan kwam er altijd een auto naast je, ging het raampje omlaag en kreeg je van alles en nog wat naar je hoofd.’

TOEKOMSTDROMEN

Of hij toekomstdoelen heeft? ‘Ik hoop hier nog lang te mogen werken. Als vrijwilliger. Maar ooit in vaste dienst is zeker een droom.’ En naast het werk? ‘Nog veel mooie PR’s lopen. Ik loop nu al zo’n 15 jaar hard, train drie tot vier keer per week en doe wedstrijdjes. Ik merk dat er nog ruimte voor verbetering is. De halve marathon een keer in 1.30 en de marathon in 3.30. Ik ben 52, het kan nú nog…’

Arnold - vrijwilliger bij de Recycle Boulevard - werd geïnterviewd door Bert Kobus voor het personeelsblad van Omrin.