Ze had vele baantjes, maar bij Estafette recyclewinkel in Franeker is Anouk Procee (27) pas écht op haar plek. “Hier kan ik mijzelf zijn, dat gevoel had ik nergens anders.”
Verpleegkundige, taxichauffeur, beveiliger en heftruckbestuurder. Anouk heeft een veelzijdige carrière achter de rug. “Het is wel wat, hè”, lacht ze. Maar waar ik ook werkte, ik voelde mij er nooit thuis. Dat is hier wel anders. Een leuk team, afwisselend werk en samen lekker de handen uit de mouwen steken. Ik zie mijzelf dit de rest van mijn leven wel doen.”
OPGEGROEID MET KRINGLOOPWINKELS EN ROMMELMARKTEN
Haar laatste baantje was op de heftruck. “Hele dagen laden en lossen: zó geestdodend.” Toen ze de vacature voor algemeen medewerker bij Estafette zag, kreeg ze het meteen warm. “Ik ben opgegroeid met kringloopwinkels en rommelmarkten. Mijn moeder sleepte me overal naar toe. Dat ik er nu mag werken, past helemaal.”
Spullen sorteren is haar favoriete klus. “Je krijgt zoveel door je handen. Kijk, moet je dit zien…” Anouk haalt een fijn bewerkt houten tafeltje uit het magazijn. “Toen ik online onderzoek deed, ontdekte ik dat het een kostbaar Chinees tafeltje is. Die hebben we hebben verkocht via Marktplaats aan een échte liefhebber en verzamelaar. Prachtig toch?”
" Iedereen heeft z’n eigen verhaal: come as you are. Ik kan hier gewoon mijn tatoeages laten zien, mijn piercings. Dit voelt als mijn familie."
COME AS YOU ARE
Naast het werk zijn het vooral de collega’s die haar hart hebben gestolen. “Je mag hier zijn wie je bent. Iedereen heeft z’n eigen verhaal: come as you are. Ik kan hier gewoon mijn tatoeages laten zien, mijn piercings. Dit voelt als mijn familie.”
Over tatoeages gesproken: die vormen een kleurrijke bloemlezing van haar leven. De allereerste liet ze zetten toen ze 16 was. “Ik was veel te jong. En mem wist nergens van. Daarom liet ik een hartje maken met een G erin: van Gerry, zo heet mijn moeder.” Toen mem de tatoeage na maanden ontdekte, was ze in elk geval niet zo boos. Die tatoeage was immers voor haar”, lacht Anouk.
HAAR VERHAAL IN TATTOOS
Op haar rechterarm vinden we haar liefde voor muziek – van ‘70s-rock tot Guns ’n Roses - terug in de vorm van een vinylplaat. En op haar schouder de waardevolste: vader Jaap die haar als klein meisje op het strand van Texel optilt in de branding. “Vier jaar geleden overleed hij. Zo draag ik hem toch een beetje bij me.”
Op haar linkerarm staat een ander symbool dat bij haar hoort: de regenboog. Of de ‘gay-bow’ zoals die zelf gekscherend noemt. “Op mijn zestiende kwam ik uit de kast. Nee, dat was geen probleem. Mijn ouders wisten het allang. Als meisje was ik altijd al één van de jongens: voetballen, soldaatje spelen.
Maar als je anders geaard opgroeit in Feanwâlden is de wereld klein. “Het werd geaccepteerd, maar gelijkgestemden waren er niet. Daarom kom ik zo graag in Amsterdam: die diversiteit, prachtig! Vandaar de drie Amsterdamse kruisjes op mijn linkerpols.”
Het is koffiepauze. Collega Linda schuift aan. Anouk vertelt dat ze twee weken vakantie had, maar al in de tweede week in Franeker ging buurten. “Ik miste het werk en de collega’s.” Linda knikt: “Maar we hebben jou ook gemist! Fijn dat je er weer bent.”