Toen Bea en Jan Kuijper (beide 78) in het voorjaar van dit jaar een rondje maakten door Estafette Franeker stonden ze plots oog in oog met hun dierbare, marmeren klok. Een klok die ze al 17 jaar kwijt waren.
Bea: ‘Jan tikte mij op de schouder en zei: ‘Bea! Jouw klok staat daar!’ En ik keerde me om en ik dacht: verrek, hoe kan dat nou? Jan is bij het personeel gaan vragen door wie de klok was ingeleverd, maar dat was niet te achterhalen. En toen wilden ze natuurlijk weten waarom we dat vroegen en heb ik het hele verhaal verteld.’
DIERBARE HERINNERING
De klok is al 70 jaar in de familie van Bea en Jan. Bea koestert er mooie herinneringen aan: ‘Hij stond altijd bij mijn moeder in de pronkkamer. Hij had een plekje op de schoorsteenmantel, samen met de standaards die er bij horen. Het leukste aan de klok vond ik het geluid dat hij maakte. Geen ‘bimbam’ maar ‘tringelingeling!’
Toen Bea’s moeder in 1993 overleed, nam zij de klok over. Helaas ging hij al snel stuk, de veer was gesprongen bij het opwinden. Zoon Jan zit bij een kanovereniging in Franeker en heeft daar toevallig ene Hans leren kennen die klokkenmaker is. Als kado voor zijn moeder wil hij de klok door Hans laten repareren. Maar echt snel gaat dat niet... Bea: ‘Na driekwart jaar wachten heb ik maar eens contact gezocht met Hans, maar hij gaf aan dat dit soort reparaties veel tijd kost. Het zou in orde komen, zei hij.’
VAN DE AARDBODEM VERDWENEN
Bea was vol vertrouwen, want het was haar al eens eerder gebeurd dat ze lang op een klok had zitten wachten. ‘Dat is ook een apart verhaal. In 1976 had ik een hele mooie klok gekocht bij Hoogerhuis hier in Franeker. Maar na drie maanden bleef hij stil staan. Ik had bracht de klok naar de winkel en vervolgens werd hij opgestuurd naar de fabriek. Maar toen is hij daar kwijt geraakt. Daarna heb ik niet meer aan die klok gedacht, totdat ik een paar jaar (!) later opeens werd gebeld dat hij terecht was. Dus vandaar dat ik ook zoveel geduld had met klokkenmaker Hans.’
Uiteindelijk proberen Bea en Jan toch weer in contact te komen met Hans, maar tot hun verbazing is zijn telefoonnummer niet meer in gebruik. Jan: ‘Van onze zoon wisten we waar hij woonde en toen zijn we er langs gegaan. Maar het hele huis was leeg. De buren hadden hem al lange tijd niet meer gezien en wisten ook niet waar hij was gebleven.’ Voor Bea was het duidelijk: ‘Ik dacht meteen: die is overleden. Misschien een beetje naïef, maar ik zocht er verder niks achter.’
DE CIRKEL WEER ROND
En toen kwam het stel de klok dus tegen bij Estafette in Franeker. Bea: ‘Ze vroegen of ik kon bewijzen dat het mijn klok was, maar dat kon ik niet. We hadden er geen foto’s van. Gelukkig had ik nog wel de oude sleutel waarmee je hem kon opwinden. Ik dacht: als die past, dan is het mijn klok. En ja hoor, hij paste!’
Bea belde meteen haar dochter op om het goede nieuws te vertellen. ‘Mijn dochter zei: ‘Mam, nu is de cirkel rond! Want in het wapen van Franeker zit ook een klok en de Franekers werden vroeger ‘klokkendieven’ genoemd!’ Toch wil Bea niet geloven dat klokkenmaker Hans de klok gestolen heeft. Bea: ‘Ze zeiden wel eens: je moet aangifte doen. Maar zo zit ik niet in elkaar. Ik geloof liever in het goede van de mens.’ Uiteraard zijn Bea en Jan erg blij dat ze hun klok nu weer terug hebben, want die heeft veel emotionele waarde.
Er komen zoveel herinneringen naar boven als ik er naar kijk. Dat is echt super. Ik weet nog dat ik de klok ooit samen met mijn vader op een veilig heb gekocht, toen ik een meisje van een jaar of zes was. Een waardevolle herinnering.
Bea