Lokke Spoelstra (66) uit Mûnein werkt drie dagen per week op de restyle-afdeling van Estafette in Leeuwarden. En ze is nog elke dag dankbaar voor haar plekje aan de werkbank. “Ik mag niet alleen mooie dingen maken. Ik heb hier ook veel over mezelf geleerd.”
Trots laat Lokke in de Estafette-winkel de meubels zien waaraan zij heeft gewerkt. Het eikenhouten kastje dat dankzij het gemarmerde blad en het denim-blauw weer fris oogt. Het notenhoutenkastje dat weer helemaal staat te shinen. “Maar ik doe dit niet alleen hè. De eer gaat ook naar de collega’s van de houtwerkplaats en het naai-atelier. Je maakt het hier samen.”
“Als je goed kijkt zie je zóveel moois”
TIMIDE
Dit teamwork was wel even wennen. Lokke: “Voordat ik bij Estafette kwam, ging ik door een moeilijke periode. Ik had tijd nodig om te landen en mezelf te durven zijn. Ja, ik was in het begin best een beetje schuw.”
Die dip kwam na het eerst coronajaar. “Ik had 17 jaar een eigen pedicure-praktijk gehad. Door de coronaregels moest die van de één op de andere dag dicht. De huur liep wel door. Dat hield ik niet vol: de praktijk moest sluiten. Dat was moeilijk. Helemaal omdat ik met veel klanten een band had opgebouwd. Hen mistte ik ontzettend.”
DAT WAS NIET HET ENIGE
Ook met schilderen – haar grote passie - kon ze niet verder. “Het eerste wat ik deed was bezuinigen op olieverf, hartstikke duur spul. Toen hierdoor het schilderen wegviel, kon ik mijn creativiteit niet meer kwijt. Ja, ik ging veel fietsen en fotograferen. Maar ik raakte langzaam in een isolement. Ik voelde dat ik een andere weg moest gaan.”
VERSLINGERD
Lokke kende Estafette nog uit de tijd dat ze bij het koor zat: Excentriek. “We mochten ons ook excentriek kleden, daarom kwam ik vaak kijken bij de kleding. Het viel mij op hoe mooi en creatief het aanbod was. Toen ik las dat ze vrijwilligers zochten, wist ik: dit is mij kans! Ik heb net zolang gebeld totdat ik langs mocht komen. Sindsdien ben ik verslingerd aan Estafette.”
Het hielp dat ze een collega trof met wie het klikte. “Zij liet me inzien dat ik het waard ben en dat ik voor mezelf mag opkomen. Daar heb ik veel mee geoefend. Ja, ik vloog weleens uit de bocht. Maar die ruimte krijg je hier: je hoeft niet op je tenen te lopen. Iedereen heeft het nodige meegemaakt, iedereen heeft een verhaal.”
VANUIT LIEFDE KIJKEN
In Lokke’s levensverhaal neemt het overlijden van haar man Mindert – in 1995 - een belangrijke plek in. Lokke bleef achter met haar zoontjes – een tweeling - van drieënhalf. “Zoals hij was er geen één: ik draag hem nog altijd bij me.” Net als het inzicht dat hij haar meegaf. “Dat je vanuit liefde naar de wereld moet kijken. En dat er altijd mooie dingen op je pad komen: je moet ze alleen wel zien.”
Daarom is ze dankbaar voor haar werk en de collega’s bij Estafette. “Je leert hier door een andere bril kijken naar spulletjes die een ander als oud en afgedankt beschouwt. Om daarna te ontdekken hoe je ze weer kleur en waarde geeft. En ik heb ook mijzelf door een andere bril leren bekijken en weer een beetje herontdekt. Daar word ik nog elke dag blij van.”